"
Η πραγματικότητα που βιώνει σήμερα ο κλάδος μας είναι σκληρή και δεν χωρά ωραιοποιήσεις. Οι χερσαίες εμπορευματικές μεταφορές, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, έχουν αφεθεί για χρόνια χωρίς ουσιαστική στήριξη, χωρίς θεσμική μέριμνα και χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό. Η Πολιτεία θυμάται τον μεταφορέα μόνο όταν χρειάζεται να τον επιβαρύνει με νέες υποχρεώσεις, ποτέ όμως όταν έρχεται η ώρα της ενίσχυσης και της αναγνώρισης του ρόλου του.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια της αδράνειας και της εγκατάλειψης, ο κλάδος μας οδηγήθηκε σταδιακά σε απογοήτευση. Πολλοί συνάδελφοι έχασαν την πίστη τους στη συλλογική προσπάθεια, απομακρύνθηκαν από τα σωματεία και κλείστηκαν στον προσωπικό τους αγώνα. Είναι όμως πια φανερό πως αυτή η πορεία μάς οδήγησε σε αδιέξοδο. Όταν ο καθένας κοιτάζει μόνο το προσωπικό του συμφέρον, το αποτέλεσμα είναι να χάνεται και το ατομικό και το συλλογικό όφελος. Γιατί το επάγγελμα του μεταφορέα μπορεί να σταθεί μόνο μέσα από ενότητα και συμμετοχή.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας φέρουμε μερίδιο ευθύνης. Όλοι αφήσαμε για χρόνια την εκπροσώπησή μας να φθίνει, πιστεύοντας ότι τίποτα δεν αλλάζει. Όμως τίποτα δεν αλλάζει, ακριβώς επειδή δεν συμμετέχουμε. Όσο δεν στεκόμαστε δίπλα στο Συνδικάτο μας, όσο δεν δυναμώνουμε τις δομές που μας ανήκουν, τόσο θα μένουμε θεατές σε αποφάσεις που λαμβάνονται χωρίς εμάς.
Το ΠΣΧΕΜ δεν είναι σφραγίδα ούτε όργανο κανενός. Είναι η θεσμική φωνή όλων των Ελλήνων μεταφορέων εμπορευμάτων, αυτών που καθημερινά κρατούν ζωντανή την αγορά και μετακινούν την οικονομία της χώρας. Έχει ιστορία, έχει ρίζες και έχει αποστολή να υπερασπιστεί τον επαγγελματία αυτοκινητιστή, όχι στα λόγια αλλά με πράξεις. Για να μπορέσει όμως να το κάνει, χρειάζεται ξανά τη συμμετοχή όλων.
Η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι το αποτέλεσμα ετών απουσίας κοινής δράσης. Η απαξίωση του επαγγέλματος, η έλλειψη επιδοτήσεων για ανανέωση στόλου, οι στρεβλώσεις στους ΚΑΔ και οι ανισότητες στις άδειες είναι προβλήματα που δεν λύνονται με ατομικές πρωτοβουλίες. Μόνο μέσα από μια ισχυρή, θεσμική και ενωμένη φωνή μπορούν να αντιμετωπιστούν.
Και αυτή η φωνή πρέπει να είναι το ΠΣΧΕΜ.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη του παρελθόντος, χωρίς όμως να μένουμε εγκλωβισμένοι σε αυτά. Το 2010 ήταν μια δύσκολη στιγμή για όλους και μας δίχασε. Όπως σωστά έχει επισημάνει και ο συνάδελφος Γιώργος Πασπάτης, εκείνη η περίοδος δεν ήταν ευθύνη μόνο ενός συλλογικού οργάνου ή μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας.
Ήταν αποτέλεσμα μιας ευρύτερης συγκυρίας, στην οποία συνέπραξαν πολιτικές αποφάσεις, οικονομικά συμφέροντα και εξωτερικές πιέσεις που έδρασαν εις βάρος του κλάδου. Αυτές οι δυνάμεις αξιοποίησαν τον εσωτερικό μας διχασμό και άνοιξαν τον δρόμο για την αποδυνάμωση του επαγγέλματος. Είναι λοιπόν καιρός να δούμε την αλήθεια ολόκληρη, χωρίς φόβο και χωρίς μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
Από τότε μέχρι σήμερα χάθηκαν πολλές ευκαιρίες, όχι μόνο γιατί η Πολιτεία δεν στάθηκε δίπλα μας, αλλά γιατί και εμείς δεν σταθήκαμε δίπλα ο ένας στον άλλο. Ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε αυτό. Το κάλεσμα είναι ξεκάθαρο. Πρέπει να ξαναπιστέψουμε στη δύναμη του συλλογικού. Να επιστρέψουμε στα σωματεία μας, να δώσουμε πνοή στο Συνδικάτο μας και να απαιτήσουμε τον σεβασμό και τα δικαιώματα που μας αξίζουν. Η συμμετοχή δεν είναι τυπική υποχρέωση· είναι το μόνο όπλο που έχουμε για να υπερασπιστούμε το επάγγελμά μας και το μέλλον μας.
Σε αυτή την πορεία, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι ακόμη. Η δική μου προσπάθεια, όπως και κάθε προεδρική θητεία, έχει χρονικά όρια. Από την πρώτη στιγμή πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω πως κανένας δεν πρέπει να παραμένει εσαεί σε μια θέση ευθύνης. Οι πρόεδροι πρέπει να έχουν περιορισμένη θητεία, ώστε να υπάρχει ανανέωση, ροή και μεταφορά εμπειρίας στους νεότερους. Μόνο έτσι καλλιεργείται μια υγιής συνέχεια, όπου η εμπειρία των παλαιότερων συναντά την ενέργεια και τη φρεσκάδα των νέων. Με αυτόν τον τρόπο θα αποφύγουμε την παγίδα της “καρέκλας” και θα διασφαλίσουμε ότι η ηγεσία του ΠΣΧΕΜ παραμένει πάντα ζωντανή, αντιπροσωπευτική και προσγειωμένη πάνω στην πραγματικότητα.
Ο κλάδος μας μπορεί και πρέπει να σταθεί ξανά όρθιος. Με ενότητα, με σοβαρότητα και με επίγνωση της πραγματικότητας. Το ΠΣΧΕΜ θα προχωρήσει μπροστά με διαφάνεια, θεσμικότητα και διάλογο, γιατί μόνο έτσι θα αποκαταστήσουμε το κύρος και την αξιοπιστία του επαγγέλματος.
Συνάδελφοι, η ώρα της ευθύνης είναι τώρα. Κανείς δεν περισσεύει. Όλοι μαζί μπορούμε να ξαναχτίσουμε ένα ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα μεταφορέων, αντάξιο της ιστορίας και του κόπου μας. Ας αφήσουμε πίσω την απογοήτευση και ας προχωρήσουμε με πίστη, ενότητα και αποφασιστικότητα.
Με εκτίμηση,�Παναγιώτης Τεγρέλης
