Του Νίκου Λιβανού, 25 Νοεμβρίου 2017
Αν κάποιος θέλει να γίνει οδηγός ή ιδιοκτήτης φορτηγού θα πρέπει να αγαπάει το επάγγελμα. Να αγαπάει το φορτηγό. Το φορτηγό δεν αγοράζετε. Κληρονομείτε. Από παππού , σε μπαμπά και σήμερα οι γιοι. Πάνω από τέσσερις γενιές φορτηγατζήδων υπάρχουν σήμερα στην Ελληνική χερσαία μεταφορά. Οικογένειες που έχουν δώσει τη ζωή τους για αυτό. Και οικογενειάρχες που ζουν από το επάγγελμα του Μεταφορέα!
Και πάντα ήταν νοικοκυραίοι. Μερακλήδες με τα φορτηγά τους, που – ακόμη και σήμερα και πάρα την κρίση – ντρέπεσαι να μπεις στις καμπίνες τους. Είναι η πιο υπέροχη συνταγή μεταφορικής επιχείρησης στην Ευρώπη. Πιο απλά, η Ελληνική μεταφορική επιχείρηση είναι η καλύτερη στον κόσμο! Και αυτό επειδή η Μεταφορά για αυτούς είναι πάθος. Πάθος για τα φορτηγά, τα δρομολόγια, τα ταξίδια.
Τα χρήματα ήταν το κίνητρο, αλλά η αγάπη για το φορτηγό ήταν πάνω απ όλα η ζωή τους. Τη δεκαετία του 50, μετά τον πόλεμο οι μεταφορικές επιχειρήσεις πάτησαν στα πόδια τους. Με ταλαιπωρημένα φορτηγά, σαν και αυτά που βλέπουμε τη δεκαετία του 40, στον πόλεμο. Φορτηγά που στήριζαν και εφοδίαζαν τους Έλληνες παντού. Στα βουνά, τις πόλεις, τα χωριά! Που έστελναν φαγητό στις ελληνικές οικογένειες αψηφώντας κάθε κίνδυνο.
Τη δεκαετία του 60΄, το ελληνικό εμπόριο άνοιξε φτερά. Χιλιάδες οικογένειες ζούσαν από το επάγγελμα του μεταφορέα. Μικρού ή μεγάλου. Οδηγός και ιδιοκτήτης ήταν ένα. Και η γυναίκα στο γραφείο. Μαζί με τα παιδιά. Σήμερα, αυτά, έχουν αναλάβει την κληρονομιά των μπαμπάδων τους. Παλεύουν κάθε μέρα στους δρόμους για να… παλέψουν με το τέρας. Το τέρας της ελληνικής Πολιτείας που τους έχουν τσακίσει την τσέπη, με τους δυσβάσταχτους και κυρίως παράλογους φόρους. Όμως, το φορτηγό δεν κλατάρει. Όσο και αν το χτυπάνε. Όσο και αν κάποιοι επιβουλεύονται τη διάλυση του, για να εξυπηρετήσουν τα ξένα συμφέροντα. Η ελληνική μεταφορά αντέχει. Και αυτό ας το πάρουν καλά , χαμπάρι!
