Το έμψυχο και το …άψυχο δυναμικό των μεταφορικών δραστηριοτήτων, δηλαδή, των επαγγελματιών οδηγών και των φορτηγών – λεωφορείων δεν γερνάει απλά, αλλά γερνάει και επικίνδυνα, εις βάρος της ασφάλειας όλων όσων κυκλοφορούμε στους δρόμους.
Ένα ζοφερό – και μόνιμο τα τελευταία χρόνια – πρόβλημα που ξεκινάει από το ίδιο το κράτος εξαιτίας των …επιπόλαιων νομοσχεδίων , που προωθούν τους «παππούδες» οδηγούς στους δρόμους και “συνταξιοδοτημένα” λεωφορεία, όπως τα σχολικά, που αν δεν πατήσουν τα 40, δεν βγαίνουν σε αργία.
Τρανταχτή απόδειξη του παραπάνω, ότι το άρθρο 36 του νόμου 4530/2018 όρισε πρόσφατα ως ανώτατο όριο ηλικίας των οδηγών των λεωφορείων τα 55 έτη, με δυνατότητα παράτασης ως τα 67 έτη, εφόσον πληρούνται οι απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις. Κοινώς, οι γονείς θα πρέπει να βασίζονται στις οδηγικές ικανότητες και τα «εξαιρετικά» αντανακλαστικά των παππούδων οδηγών, που μεταφέρουν σε καθημερινή συχνότητα – και σε ώρες αιχμής! – τα παιδιά τους.
Το επικίνδυνο κοκτέιλ έχει ένα ακόμη συστατικό: είναι το όριο ηλικίας των σχολικών που προβλέπει η νομοθεσία (παρ. 14 του άρθρου 185 του ν. 4070/2012) που επιτρέπει την κυκλοφορία λεωφορείων ως 27 ετών, που στην πράξη φθάνουν τα 35-40 έτη. Αυτό γιατί, το μέγιστο όριο της ηλικίας κρίνεται από την 1η κυκλοφορία του λεωφορείου στην Ελλάδα, όταν σχεδόν όλα εξ αυτών εισάγονται μεταχειρισμένα, ήδη 10-15 ετών.
Ο υπέργηρος στόλος δεν αφορά μόνο τα σχολικά λεωφορεία, αλλά και τα φορτηγά, που η κρίση δημιούργησε … πρόσφορο έδαφος για να ανεβάσει και άλλο τον μέσο όρο ηλικίας των επαγγελματικών οχημάτων, μικρών, μεγάλων και των βαν. Κοινώς, το βασικό εργαλείο των μεταφορικών επιχειρήσεων έχει φθαρεί.
Τα μέτρα για την ανανέωση του στόλου επείγουν, από κάθε άλλη χρονική στιγμή. Ο λόγος; Οι αυξημένοι πλέον ρυθμοί στην μεταφορική δραστηριότητα – μετά την …αγρανάπαυση των τελευταίων ετών – θα πρέπει να βασίζονται σε σύγχρονα και ασφαλή φορτηγά τελευταίας τεχνολογίας, που θα πρέπει – η αγορά τους – να υποστηριχθεί από το κράτος, με τον πιο απλόχερο τρόπο.
